Door: Petra Meijssen, www.mensinbeeld.nl
Het gebeurde bij een interessante nieuwe klant. Ik begeleid daar een gezamenlijk leertraject voor de verbetering van hun professionele gedrag. We zijn net gestart. Zo’n eerste sessie is vooral aftasten, elkaar ontdekken, afspraken maken en veiligheid creeren. Dat lukte niet gemakkelijk in deze groep van vijf collega’s. Openheid en kwetsbaarheid zijn ze niet met elkaar gewend. En toen, tijdens deze zoektocht naar gezamenlijk vertrouwen…kreeg ik een epileptische aanval. Was ik 2 minuten uit de lucht? Waarschijnlijk.
Terugkomen
Ik kom langzaam weer bij, zie bezorgdheid en stress. Iemand hangt aan de lijn, ik hoor het woord ‘ambulance’. Nee!!.. Gealarmeerd neem ik de telefoon over. Het lukt om de 112 mevrouw gerust te stellen. Daarna richt ik me op vijf verward kijkende mensen. Wat staat me te doen? Kan ik nog terugkomen in mijn professionele rol?
Ik start met een korte uitleg over mijn epilepsie en mijn medicatiewissel. Ik verontschuldig me dat ik niets heb verteld. Ik vraag hoe het met hen gaat. Stuk voor stuk vertellen ze over hun ervaring met mijn aanval, wat dit met hen deed, hoe dat voelde. En zo beweeg ik stap voor stap weer naar mijn professionele rol. Ongemerkt.
Verdrietig
Pas in de trein, terug naar huis werd ik eerst BOOS en daarna kwamen mijn hulpeloze tranen. Waarom hier, bij deze nieuwe klant? Waarom? Het grijpt me vast. De machteloosheid voelt rauw. Pas veel later realiseer ik me dat mijn aanval het gesprek in deze gesloten groep eindelijk heeft geopend.