Een paar dagen na de begrafenis van mijn opa Jack realiseerde ik me dat hij me tijdens de dienst een groot geschenk had gegeven: een herinnering aan mijn eigen kunnen. En oh, wat was ik hem hier dankbaar voor! Want omdat dit mij zo een goed gevoel gaf, wist ik dat dit precies datgene was, wat ik zo nodig had.
Al jaren voor zijn overlijden, wist ik dat er iemand namens de bijna dertig (!) kleinkinderen moest spreken. En die aangewezen persoon was…ik! Ik ben immers de oudste van iedereen! En die gedachte vond ik eng, heel eng. Want ik wist, die kerk zou bomvol zitten, er was natuurlijk kans op een aanval en ook..ik wilde het goed doen!
Je moet weten, mijn opa was een inspiratiebron voor velen. Echt een voorbeeld. Alles wat hij deed, deed hij voor de volle 100 procent. Fysiek was hij sterk (we noemden hem ‘Grote Beer’), maar mentaal ook. En daarnaast was het vooral een heel goed mens.
Eind vorig jaar was het dan zover. Niet spreken was eigenlijk geen optie. Het kon natuurlijk wel, maar ik wist heel goed dat ik spijt zou krijgen als ik het niet zou doen. Hij zette zich over zoveel ‘drempels’ heen, hoe moeilijk ook. En dus zou ik dat nu ook doen, voor hem.
Er ontstond een speech, over de persoon die hij was. De speech was kort en krachtig. Ik oefende thuis, en besloot ook mijn toon aan te passen. Ik wilde beslist en krachtig spreken. Want ook dit paste zo bij hem.
Het moment was daar. Ik liep naar het spreekgestoelte en begon te spreken. Beslist en krachtig. Foutloos. Het ging precies zoals ik hoopte, perfect gewoon! En toen gebeurde het onmogelijke…Na afloop kreeg ik applaus, in een kerk!!
Een beetje beduusd liep ik weer naar mijn plek. En eenmaal daar voelde ik me goed en voldaan. Het was gegaan zoals ik hoopte en ik zou hier voortaan tevreden op terug kunnen kijken.
Nu is het aan mij, om mijzelf op ‘zwakke’ momenten weer te herinneren aan dit moment. Het applaus na afloop van mijn speech. Ofwel, het geschenk uit de hemel..
“Als je jezelf na iedere dag in de spiegel aankijkt en tevreden kunt zijn, is het goed”
-Jack-
Comments 1
Ik heb twee keer een speech gegeven omdat er iemand overleden was, een keer was het mijn beste vriend (ik kende hem, en een keer was het mijn moeder). Allebei de keren is het verschrikkelijk goed gegaan (en uiteraard was ik verschrikkelijk zenuwachtig), ook heb ik een keer een toneelstuk gespeeld (toen was ik gek genoeg totaal niet zenuwachtig).