Hoe zorg je zo goed mogelijk voor je kind en voor jezelf? Een vraag die denk ik voor iedereen een belangrijke is, met of zonder kind, en me de laatste tijd meer dan bezighoudt.
In ’t kort: dagelijks heb ik aanvallen (complex-partiële epilepsie.). Ze komen vaak in series. Half april kwam ik erachter zwanger te zijn. Na snel samenwonen, de medische molen in (en er gelukkig weer uit ;-)), en de nodige voorbereidingen beviel ik eind juli van een gezonde zoon, Luuk!
Persoonlijk heb ik nooit verder gedacht dan de bevalling. Dit alleen al was voor mij meer dan voldoende om mee te ‘dealen’. Mijn hoofd zat overvol met allerlei gedachten. Over zijn gezondheid. Het ‘lot’ zou bepalen en ik had er geen enkele invloed op. Dit vond ik erg lastig. Het ‘niet-weten’, of beter gezegd ‘het niet hebben van controle’.
Terwijl ik herstellende was van de keizersnede drong de zorgvraag zich bij mij pas echt voor het eerst op. Ik merkte dat de mensen om mij heen zich geen raad wisten met onze situatie. Twee ouders met epilepsie, is dat wel verantwoord? We kregen allerlei vragen en ook spraken wij met een medisch maatschappelijk werker over de zorg rondom Luuk. Bij SEIN, het consultatiebureau en mijn huisarts moest ik zijn voor vragen als hulp nodig zou zijn.
Eenmaal weer thuis ging alles meer dan goed. Mijn lieve vriend en de kraamverzorgster gaven mij al snel de rust en het vertrouwen voor mijn zoon Luuk te zorgen. Samen. Als gezin. Net wat ik nodig had. Wat aanvullende praktische hulp betreft, bleek er niet zoveel te zijn waar wij beroep op konden doen. Op enkele gesprekken via het consultatiebureau na. In ieder geval niet meer, dan dat wij al wisten. In de praktijk komt het vooral op je eigen netwerk aan. Je familie dus. Of eventueel vrienden. Mensen die je vrijwillig op structurele basis willen ontlasten.
Mijn ouders wilden deze ’taak’ graag op zich nemen. Het toeval wil dat zij om de hoek wonen, mijn zusje onder mij en mijn andere zus een paar straten verder. Alsof het zo moest zijn. Als familie dragen zij veel zorg voor Luuk. Wij komen met de dag tot de conclusie dat we ze, wat zorg betreft, keihard nodig hebben en zijn daar dan ook hartstikke blij mee. Dus lieve familie, bedankt! Ook is het wennen, de zorg voor je kind ‘delen’ met je ouders. Want ik doe dat nog veel liever alleen. Hoe we dit aanpakten? We ontwikkelden met elkaar een ‘zorgplan’ voor Luuk en mij. Dit hield in: veel gebruik van box en zitbank, afspraken maken en de zorg voor Luuk overdag bij mijn ouders doen. Voor een tijdje ging dit dan ook prima.
En toen viel mijn kind..